De zwart-witte herfst slaat haar bladzijden om. Iedereen praat maar over de toekomst, iemand bereidt een maaltijd en daar achter het gordijn staat zij. In haar hoofd wordt de rauwe stad gebouwd, met naden zo zacht als vette schapenwol. Ze mijmert. Ze mijmert zich een afstand tot het onderaards verdriet.
In de verte ziet ze een zwerm kardinaalvogels. In volle vaart vliegen ze tegen de pasgewassen ramen van de kantoorkolos, als vliegen tegen de voorruit. Ze aarzelt. De ochtend is niet bedoeld om vogels van de stoep te schrapen.
MUGzines 