Vertrekken is het moeilijkste van alles. Een beetje doodgaan. Daarom blijven mensen liever op hun plek, in hun comfy zitzak. Maar de mug dan? Die zit nooit stil. Altijd ready for take off, de mug die misschien niet meer op z’n pootjes terecht komt maar tenminste een poging heeft gedaan. Je weet niet of je een eendagsvlieg bent of dat je langer meegaat, of je achterblijft als een vlek op de muur of dat je onzichtbaar zorgt voor hooguit een beetje jeuk. Laat je meevoeren op de wind. Eindig niet platgeslagen tegen de muur.

Poëzie laat zich niet in woorden vangen. Pure poëzie laat zich koninklijk ontvangen op een bankje in de zomerzon, naast een stenen huisje. De eerste zonnestralen, krakende vogels en het huisje dat uit haar voegen barst. De konijnen zijn dood. Ver weg glijdt een zilvervliegtuig zachtjes door de blauwe zon. Een muurwolk verschuift in de stilte. Nog even bibberend genieten. Straks valt alles om.

Er hangt iets in de lucht en het zoemt. Het is stil op straat en nu horen we het ineens. De collectieve twijfel aan de betekenis van ons bestaan. Maar weet je, de mug is pas stil als ze platgeslagen is. Alleen daarom is er literatuur, kunst, de poëzie. Zomaar wat zinnen. Voor die ene mug in de stille kamer.